Henriette Boerendans

Henriëtte Boerendans (Delft, 1966) doorliep van 1983 tot 1989 de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den Haag en woont en werkt in Amsterdam. Aan de Academie begon ze met de richting schilderen maar stapte al gauw over op grafiek. Ze voegt een tweede dimensie toe aan haar ogenschijnlijk ongecompliceerde voorstellingen. Dit doet zij door abstracte vlakken of voorwerpen voor het beeld langs te laten zweven, of in een apart kader ernaast te plaatsen. Deze toevoegingen, die vaak in een kleiner of juist grotere schaal weergegeven zijn, creëren een ander en onrealistisch perspectief. Door die zwevende voorwerpen verliest de houtsnede zijn ongecompliceerde karakter en ontstaat er een surrealistische sfeer.

Titels bestaan bij Boerendans niet uit namen of woorden. Ze geeft ieder werk een datum mee: de dag waarop een houtsnede af is. Dit doet ze, omdat hetgeen ze afbeeldt soms al jaren geleden door haar gezien is. Het is dan weliswaar op haar netvlies blijven hangen, maar de specifieke dag waarop ze de prent maakt, is bepalend voor de stemming en de kleur die het werk uiteindelijk krijgt. Haar werken zijn vaak geïnspireerd door de reizen die ze heeft gemaakt, indrukken die ze heeft opgedaan of concrete dingen die ze gezien heeft. Zo zijn haar houten huizen terug te voeren op een reis naar Canada in september 1997.

Eerder maakte ze, na een reis door Afrika, een serie werken waarin boten en water een belangrijke rol spelen. Na een reis volgt een periode van zeer intensief werken die uiteindelijk resulteert in nieuwe prenten die onderling een samenhang vertonen. Ze maakt eerst alleen de proefdrukken, totdat ze een serie werk heeft waar ze tevreden over is. Pas dan gaat ze de oplage drukken. Sinds haar moederschap richt zij zich vooral op Noord-Holland. “Want daar kan ik tenminste komen. Ik neem mijn kind mee in een draagdoek en loop en kijk en maak foto’s van wat ik mooi vind. Gebouwen in het landschap, huizen in dorpjes. Een rare boom, een onheilspellende lichtval. Ook eigen dingen zoals jurkjes en speelgoed van mijn dochter spelen vaak een rol. Mensen niet. Bij mij staan er zelden mensen op”.