Joep de Bekker (Tilburg, 1935) is samen met Agnes, zijn vrouw, in 1963 neergestreken in Groesbeek, waar hij nu woont in een uiterst romantisch oud en met dieren en weiden omgeven huis, dat meerdere malen een aanleiding voor zijn schilderen mocht worden. Het huis, zo eenvoudig mogelijk vormgegeven, is zijn geluk. Het is daarom ook dikwijls middelpunt en enig duidelijk herkenbare vorm in een compositie. Het is nooit het huis zelf waar we het onrustig zoeken van de schilder signaleren, maar de 'lege' ruimte eromheen, die met steeds lossere toets de afgelopen jaren weer aan kracht wint. De schilder constateert die winst.

'Ik weet eindelijk te luisteren naar wat het schilderij me te vertellen heeft en van me vraagt. Een goed schilderij schildert zichzelf. Daarvan ben ik overtuigd. Dat leer ik nu pas zien. Daar had ik al die jaren voor nodig. Maar het twijfelen blijft.'

Joep de Bekker behoort bepaald niet tot het type schilders dat regelmatig spreekt van grootse ontdekkingen, of van successen die hij in de schilderkunst heeft geboekt. Integendeel. Je kunt hem in de schaduw stellen van uiteenlopende zwoegers als Bonnard, Benner, Giacometti, Morandi, Rothko en dichter bij huis jaap Hillenius,  schilders die het onderzoeken van de schilderkunst boven het bereiken van een eindresultaat plaatsen. Schilders die alles van zichzelf eisen en geven, een proces dat niet ophoudt op het moment dat ze de kwasten neerleggen. Schilderen is meer denken dan verf opbrengen.

Oplossingen zoeken in het kwasten alleen kan op die manier zelfs als luiheid worden uitgelegd, want het stelt het nadenken over wat je doet uit. Het zetten van een verfstreek is een handeling. Het filosoferen over wat daarmee wel en niet gebeurt kan zoveel langer duren. De uiterst intensieve manier waarop Joep de Bekker met zijn kunstenaarschap omgaat doet denken aan een uitspraak die Giacometti deed toen Ernst Beyeler, een kunsthandelaar uit Basel, een schilderij in zijn atelier zag en de schilder vertelde hoe prachtig hij het vond. Het antwoord van Giacometti was: 'Wacht maar. Ik ga het nu weer afbreken.' Ook voor Joep de Bekker geldt dikwijls dat een schilderij pas zijn voltooiing nadert als het in de vele lagen eronder z'n noodzakelijke strijd heeft gestreden en afgronden heeft gezien. Het schildergenot is er ondanks alles, maar het is betrekkelijk. Schilderen is vooral leren wie je als schilder bent.

Galerie exposities o.a.

Galerie Pictura  Aijen (Bergen Limburg)
Museum ‘t Petershuis Gennep
Galerie Hollandsche Spoorweg, Nijmegen
Galerie Husstege, 's-Hertogenbosch
Galerie Imago, Amsterdam
Galerie K-dijk, Gendt
Galerie ‘t Lichtstraatje, Groesbeek
Galerie Magenta, Nijmegen
Galerie Marijke Raaijmakers,Grubbenvorst
Galerie Rivierhuis, Appeltern
Galerie De Rog, Grave
Galerie't Weefhuis, Nuenen
Galerie Xenia, Overasselt
 

Exposities elders o.a.

Besiendershuijs, Nijmegen
Commanderie van St Jan, Nijmegen
Gele Rijder, Arnhem
Gemeentehuis Groesbeek
Gemeentemuseum, Helmond
Kasteel Nemelaer, Haaren (N Br.)
Markiezenhof, Bergen op Zoom
Museum Petershuis, Gennep
Protestantse Kerk, Groesbeek
Rosa Spierhuis, Laren
St. Stevenskerk, Nijmegen
Science Museum, Londen

Collecties o.a.;

Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis, Nijmegen
Desso Tapijt, Oss
Douwe Egberts, Utrecht
Gemeente Groesbeek
Heller-Gietman Ass., Groesbeek
Nijmegens Instituut Maatschappelijkwerk, Nijmegen
Philips, Eindhoven
Rabobank, Groesbeek
Radboud Universiteit, Nijmegen
Science Museum, Londen
Stork, Boxmeer
Johan de Wit-Kliniek, Bakel