Voor Gerard Schäperkötter (1914-2006) is het domein dat achter de werkelijkheid verscholen ligt een rijk gebied, waar hij als een schatgraver een autonome schilderkunst te voorschijn schildert. De natuurbeelden zoals deze in de schuilhoeken van de herinnering wachten op de schilderende hand.

Voor Gerard Schäperkötter gelden geen plaatsbepalingen. En evenmin kan men hem voegen in een groep of school. Toch heeft hij: vanaf de jaren na de Tweede Wereldoorlog in zijn mentale en spirituele ontwikkeling een oeuvre geschilderd, tussen figuratie en abstractie, dat ais geheel in onze tijd zit.

Een schilder schildert nooit alleen al schildert hij alleen. Hij schept in grote consequentie werken die visueel en thematisch zijn verhouding met de wereld tastbaar maken, met een lyrische ondertoon en in een verfijnde beschouwelijkheid.

De taal van de vorm verbuigt hij vindingrijk op het grensgebied van aanleiding en handschrift. Op gezag van individuele grammatica. Hij herschikt wat hij heeft gevonden, verdiept wat hij aan kleur vermoedt en vult het beeld met meer kracht dan het in het dagelijks leven vertegenwoordigt. Zo vindt hij, fase na fase en naar eigen inzicht en schilderkunstig vermogen, de schilderijen die ertoe doen.