Biografie van Anita Duif

Anita Duif (Amsterdam, 1951) schildert tulpen en andere bloemen, maar de manier waarop die binnen haar doeken verschijnen heeft niets van doen met de alom bekende klassieke stillevens. Zij krijgen hun betekenis door hun onderlinge posities, de kleuren die dwars door de voorstellingen hun eigen gang gaan en de vrije transformaties die de bloemkelken onder haar penseel doormaken.
Een dubbele ontplooiing; in die zin heeft zij als kunstenares zelf het pad bewandeld dat met de levenscyclus van de tulp gegeven is. Aanvankelijk staan de tulpen met gesloten kelken min of meer in het gelid in lange rijen en deinen op hetzelfde ritme als de wind er overheen strijkt. Echter in het verloop van het ontluiken, ontwikkelt elke bloem zijn individualiteit en verschillen ze steeds meer van elkaar. Zo contrasteert de uniformiteit van het begin sterk met het onherhaalbare eigen karakter dat elke bloem krijgt met het verstrijken van de tijd en het doorlopen van de groeicyclus.
Anita Duif schildert symbolen voor de ontplooiing van de menselijke persoonlijkheid welke naarmate deze verder uitkristalliseert meer voor de omgeving en de ander openstaat. Haar werk is een “spiegel van de natuur” die zichzelf ontleedt in reeksen vormen, kleuren en patronen, die vervolgens ook de bouwstenen van het menselijk voelen en denken blijken te zijn. “Natuur” die ook onze natuur is. Kunst op de grens van persoonlijk en onpersoonlijk, natuur en cultuur, collectief en individueel.
Omdat Anita Duijf al in haar eerdere werk bijkomstigheden negeerde en direct op het centrale beginsel af ging; met felle kleurtoetsen op het doek dat gestalte te geven, stevent zij ook nu recht af op de knooppunten in de samenleving waar de obstakels te vinden zijn die vrijheid en humaniteit in de weg staan. De meest fundamentele gedachten die culturen ontwikkelen met betrekking tot aard en inrichting van de wereld en de positie van de mens daarbinnen vinden wij in hun religies en wereldbeschouwelijke systemen.
Die netwerken van betekenissen en zin, sturen en bepalen ons dagelijks handelen en voelen bijna totaal, maar weinigen zijn zich bewust van hun inhoud omdat ze als vanzelfsprekend worden ervaren. Anita Duif onthult ons wat volledig in het zicht lag maar desondanks verborgen bleef. Ze toont, net als in haar tulpenschilderijen de samengebalde krachten die een uitweg zoeken en de barrières en hinderpalen die in de weg staan. Haar doeken zijn in die zin tevens een oproep en een manifest, een visualisering van de steeds wilder wordende breuken en scheuren in oude en versteende instituties die tekort doen aan de menselijkheid van de “andere helft” van de wereldbevolking.
(tekst: Drs. F. Jeursen)